Op basis van Verdriet, Zonnesteek, Jubileum van Johan Klein Haneveld schreef ik onderstaand verhaal. Het is ook gepubliceerd op Out Of This World.

Specimen Honja

Geroutineerd vervolgt M8ELD haar inspectieronde. Iedere dag hetzelfde rondje. Iets anders kent ze niet. Ze is ooit door ruimteschip N.O.A.C.H. uitgeprint en geprogrammeerd om updates te geven over een van de bijzondere fauna aan boord. Het is haar taak om hun groei en ontwikkeling nauwkeurig te volgen. Ieder robotwagentje kreeg een eigen soort toegewezen.
De haar toegewezen soort begon met een duizendtal embryo’s. Elk veilig opgeborgen in een kunstmatige baarmoeder. Precies 94,8 procent van hen was levend geboren. M8ELD was daar trots op. Een hoog aantal. Ze deed er alles aan om de overgebleven individuen in leven te houden. Over enkele lichtjaren zouden ze, als alles goed bleef gaan, arriveren op een planeet die geschikt was om biologisch leven te herbergen. Het was aan M8ELD en de andere robotwagentjes om de experimenten uit te voeren die N.O.A.C.H. hen opdroeg en daarover verslag uit te brengen. Op die manier wist het ruimteschip straks van elke soort welk koppel hij op de nieuwe planeet moest uitzetten.
In het begin, toen M8ELD nog honderden individuen onder haar hoede had, voerde ze de experimenten geroutineerd uit.

• Specimen 231 na blootstelling hoge concentratie Clostridium Botulinum overleden.
• Specimen 902 na amputatie linkerarm overleden.

Het waren korte, zakelijke updates die M8eld doorstuurde. In het begin voelde ze geen band met de wezens die haar experimenten moesten ondergaan. Zij voerde slechts uit wat haar werd opgedragen. Zo dacht ze er over voordat ze de Melkweg verlieten.
Nu ze al enige tijd in de Andromeda-nevel verbleven, begon haar visie te veranderen. Er bleven steeds minder exemplaren van de haar toegewezen soort over. Ze nam in opdracht van N.O.A.C.H. wel geslachtscellen af bij volwassen geworden individuen, maar zou dat genoeg zijn om voldoende overleden exemplaren te kunnen vervangen? Het plan was om slechts twee individuen per soort uit te zetten. Een mannelijk en een vrouwelijk exemplaar. Was dat niet een beetje weinig? N.O.A.C.H. zou het wel weten.
Toch kon M8ELD het niet laten om de overgebleven individuen een naam te geven, in plaats van een nummer. Het waren namen die haar camera’s hadden gescand van speelgoed dat een groot deel van haar specimen werd gegeven. Ook dat hoorde bij haar taken. Hun ontwikkeling volgen. Hoe reageerden ze onderling op elkaar? Wat deed verveling met hen?
Het exemplaar dat ze nu observeerde noemde ze Honja. De afgelopen weken was ze bijzondere sympathie voor hem gaan voelen. Ze had hem opgesloten in een ruimte van zes vierkante meter. Als gezelschap had hij een tiental jonge haantjes van verschillende soorten. Het kleine hanenveld noemde M8ELD deze ruimte. Haast vertederd had ze meerdere keren per dag verslag uitgebracht van Honja’s ontwikkeling en zijn relatie met de hanen.
Nu keek ze nog een laatste keer naar Honja. De kuikens waren niet meer zo schattig en pluizig als toen ze net uit het ei kropen. M8ELD liet een van haar zes lange armen door het voederluik naar binnen glijden. Eén voor één pakte ze de jonge haantjes op en bracht ze buiten het kleine hanenveld. Honja probeerde haar tegen te houden. M8ELD was sterker. Moeiteloos verwijderde ze alle haantjes uit de kleine ruimte. Dikke tranen liepen over Honja’s wangen. M8ELD kon zijn verdriet bijna voelen. Toen ook het laatste haantje was verwijderd, sloot M8ELD het voederluik en drukte een aantal knopjes in op het paneel ernaast.
Meteen begon de kunstmatige zon feller te schijnen. Op het display zag M8ELD de temperatuur in het kleine hanenveld oplopen tot 320 Kelvin, bijna twintig graden hoger dan de gemiddelde lichaamstemperatuur van Honja en zijn soortgenoten.
Nauwkeurig hield M8ELD bij wat voor effect dit had op Honja.

• Honja zweet overmatig.
• Honja spuugt maaginhoud naar buiten.
• Honja vertoont tekenen van duizeligheid.

Terwijl M8ELD haar updates over dit exemplaar doorstuurde naar N.O.A.C.H., realiseerde ze zich dat hij het vijfhonderdste exemplaar werd dat tijdens een experiment zou sterven. Een jubileum. Ze besloot om tot het einde bij dit exemplaar te blijven.
Naarmate de tijd verstreek, namen Honja’s bewegingen af. Op het laatst was een klein groen lampje naast de deur het enige teken dat hij nog ademde. M8ELD voelde zich niet veel beter. Haar energielevel stond gevaarlijk ver in het rood. Als Honja niet snel zou sterven, zou ze niet meer bij het dichtstbijzijnde oplaadpunt kunnen komen.

• Honja na vier dagen overleden als gevolg van zonnesteek.

Het laatste beeld dat M8ELD doorstuurde aan N.O.A.C.H. was dat van Honja’s levenloze lichaam. Toen doofde ook haar lampje.

Nieuwsgierig naar meer? Hier vind je nog meer verhalen om te lezen. Of kijk bij Publicaties voor een mooi boek of een verhalenbundel.