De laatste tijd wordt er veel gediscussieerd over genderneutraliteit. Het gaat over speelgoedwinkels die de labels “jongens” en ‘meisjes” moeten verwijderen, om stereotypering tegen te gaan. Of juist die labels moeten houden omdat kinderen zelf wel kunnen kiezen waarmee ze willen spelen. Ook gaat de discussie over het bij enquêtes verplicht moeten invullen van je geslacht, en als je je nog man, nog vrouw voelt, wordt je toch gedwongen één van beide te kiezen. Ik merk dat er hierin twee groepen mensen zijn (en een grote groep die tussen beide uitersten in zit). De ene groep vindt al die genderneutraliteit onzin, want mannen en vrouwen zijn nu eenmaal verschillend. De andere groep wil het liefst zo veel mogelijk genderneutraal.
In de literatuur (en in films) is al langere tijd een verschuiving gaande. Meisjes en vrouwen zijn niet meer alleen de hulpeloze prinses die gered moet worden of het brave meisje dat keurig thuisblijft om te borduren. Ook zijn er steeds meer liefdesverhalen die niet om een hetero koppel draaien. Een voorbeeld hiervan is mijn verhaal “De vrouw, de zeemeermin en de nachtegaal“, te vinden in de bundel Onthullingen van Godijn Publishing.
Tot nu toe hadden alle verhalen die ik schreef een mannelijke of een vrouwelijke hoofdpersoon. Ook van de andere personages was het geslacht duidelijk. Soms was het een bewuste keuze, omdat ik een bepaalde rol geschikter vond voor een man of juist een vrouw. (We kunnen nu discussiëren waarom.) Soms was de keuze geheel willekeurig.
Bij het laatste verhaal dat ik tot nu toe schreef, was de hoofdpersoon een meisje. Gedurende het schrijfproces bleef ik twijfelen of ik van haar niet een hij moest maken. Of toch een zij? Het was duidelijk dat dit voor het verhaal niet uitmaakte, en omdat ik niet wilde kiezen, moest ik op zoek naar een onzijdige persoonsvorm. Helaas komt de Nederlandse taal niet verder dan “het” en daarmee komt een tekst heel gekunsteld over. Gelukkig bracht De Correspondent uitkomst. Zij suggereren om “hen” te gebruiken als onzijdig persoonlijk voornaamwoord en “hun” als het bijbehorend bezittelijk voornaamwoord. Dit heb ik in mijn laatste verhaal toegepast. In het begin was het erg wennen. Ik had steeds de neiging om toch een geslacht toe te kennen aan de hoofdpersoon. Of ik vaker onzijdige personages ga opvoeren in mijn verhalen zal de tijd leren. In ieder geval was het verhelderend om een keer geen label van geslacht aan iemand te hangen.
