Geen zin meer

Het is een behoorlijke tijd geleden dat ik iets geschreven heb. De berichten die ik de laatste weken hier publiceerde waren allemaal berichten die ik lang geleden al had ingepland. Ook het schrijven van verhalen wil de laatste tijd niet echt lukken, terwijl dat toch, naast lezen, mijn grootste hobby is. Het is niet dat ik een writersblock heb, want ik heb ideeën te over. Een gebrek aan boeken heb ik ook niet, zoals wel meer mensen heb ik zeker de helft van mijn boekenkasten nog niet gelezen. Gebrek aan tijd is het evenmin. Ik werk wel veertig uur en heb daarnaast een huishouden, maar woon dicht bij het werk en hou dus genoeg vrije tijd over.
Ik merk gewoon de laatste tijd dat ik nergens zin in heb. Het is anders dan gewoon verveling. Of het een depressie is, weet ik niet. Mijn man is jaren geleden depressief geweest en ik denk dat dit van mij veel minder heftig en erg is, maar ik ben geen psycholoog. Ik merk gewoon dat ik bewust overwerk of ergens heel lang overdoe, zodat ik uiteindelijk geen tijd meer heb voor lezen of schrijven. En in het weekend weet ik vaak niet hoe ik die lange zondagmiddag moet invullen, met als gevolg dat ik uiteindelijk vrijwel niets heb gedaan. Ook zit ik soms bijna de uren af te tellen tot het weer maandagochtend is en ik dus weer iets te doen heb. Hoewel ik het natuurlijk volledig zelf in de hand heb, baal ik er wel vaak van dat ik weer een hele week niet of nauwelijks heb geschreven en/of gelezen.
Soms denk ik wel eens: ik stop ermee. Ik koop en lees geen boeken meer. Tegenwoordig doe ik al meerdere weken over één boek, terwijl ik vroeger meerdere boeken in één week las. Ik stop ook met schrijven. Ik doe er niets meer aan. Ik informeer mijn uitgever en bedank haar voor haar inzet voor mij en zeg mijn mede-schrijvers vaarwel en ga iets anders doen. Of alleen maar werken, huishouden en op de bank hangen.
Maar dan denk ik aan de droom van dat kleine meisje dat heel graag schrijfster wilde worden en aan alle kansen die ik heb gekregen en nog steeds krijg. En aan alle lieve mensen om me heen die me steunen en in me geloven. In het bijzonder Elly Godijn met haar prachtige BOEK10 initiatief. En ik weet ook dat als ik echt stop, ik dan zeker niet gelukkiger zal worden. Want vooral schrijven is toch mijn grote passie.
Ik weet dat ik mezelf een spreekwoordelijke schop onder de kont moet geven, zo van: stel je niet zo aan en ga schrijven! Of lezen! Maar waar ik bij anderen meestal precies weet wat ik in hun plaats zou doen, lukt dat bij mezelf niet. Ook nu ik achter de computer zit en dit stukje typ, denk ik vooral: weer een halfuur voorbij. Nog even en we gaan avondeten. Ik hoop gewoon dat mijn passie voor schrijven en lezen snel weer opbloeit en dat ik op het werk weer de uren aftel dat ik naar huis mag en verder kan schrijven.