1 mei 2020

Door de uitbraak van een virus werden en worden we behoorlijk beperkt in wat we kunnen en mogen doen. Scholen gesloten, veel bedrijven verplicht dicht, mensen die thuis moeten werken, anderen die bang zijn voor hun inkomen of hun baan of allebei. Persoonlijk heb ik daar weinig last van. Ik kan gewoon alle dagen op de fiets naar mijn werk en hoef geen uren in te leveren. Het enige lastige is dat ik zelfs voor een enkel item al een winkelwagentje moet gebruiken wanneer ik boodschappen doe. Als dat alles is, valt daar prima mee te leven. Er zijn ergere dingen.
Op het werk moeten we zoveel mogelijk gescheiden pauze houden, wat dus inhoudt dat ik vaak alleen in de kantine zit. De eerste tijd vond ik dat heerlijk. Lekker rustig. Niet meer het soms erg luidruchtige getetter van (sommige) collega’s, waardoor ik soms tijdens het werken moest bijkomen van de pauze. Maar nu deze situatie al een aantal weken voortduurt, begin ik het toch wel eenzaam te vinden. Ik mis zelfs de gezelligheid van de collega’s waarvan ik blij ben dat ze er niet alle dagen zijn.

1 juni 2020

De laatste tijd worden sommige maatregelen versoepelt en andere juist versterkt. We komen in een anderhalve-meter-maatschappij, iets dat praktisch gezien voor uitdagingen zorgt. Uit eigen ervaring heb ik ondervonden dat elkaar niet mogen bezoeken en zoveel mogelijk afstand houden, psychisch niet goed is voor een mens. We zijn nu eenmaal niet gemaakt om alleen te zijn. Tegelijkertijd vind ik het prettig dat we allemaal iets meer afstand houden, dat er niet meer wordt geduwd en nog even snel voorgedrongen. Meer respect voor elkaars persoonlijke ruimte. Van mij mag dat blijven.
In het openbaar vervoer moeten we nu een mondkapje dragen en bijna overal waar je komt, moeten de handen gedesinfecteerd worden. Los van het feit dat dit laatste helemaal niet goed is voor je huid (je maakt ook de goede bacteriën kapot), is het ook niet goed voor het milieu. Want hoe worden al die mondkapjes en desinfectiemiddelen geproduceerd en waar belanden ze na gebruik? Natuurlijk snap ik dat het in zekere mate nodig is, maar laten we de milieu-impact hierbij niet vergeten.
Over milieu gesproken, uit allerlei onderzoeken blijkt dat de natuur floreerde tijdens de verplichte lock-down. In de tijd dat we zoveel mogelijk binnen moesten blijven, indien mogelijk moesten thuiswerken en scholen gesloten waren, was de lucht zichtbaar en meetbaar schoner, waren er minder auto’s op de weg en durfden dieren dichterbij de bebouwde kom te komen. Gegevens die we zeker mee moeten nemen in het klimaatprobleem.
Op de één of andere manier schrijf ik nu niet meer of minder dan voor de uitbraak. Het komt denk ik doordat er voor mij persoonlijk niet heel veel veranderd is. Het blijft een kwestie van discipline en bewust tijd vrij maken. Daar kan een virus niets aan veranderen.